Чӣ як бача омода нишон дод, нест, вақт ба хомӯш шим худ, ва аллакай як хурӯс оид ба пур нест. Хуб, дӯстдухтари ҷавон албатта зебо ҳастанд, маҳз ҳамин тавр ва бояд амиқтар кашида шаванд. Ҳамзамон, алоқаи ҷинсӣ мунтазам кофӣ набуд ва ҷавонон тасмим гирифтанд, ки харони худро васеъ кунанд ва алоқаи ҷинсӣ бо аналӣ кунанд.
Хоҳар тасмим гирифт, ки рӯи худро назанад ва ҳангоми пешниҳоди онҳо ба бародару занаш ҳамроҳ шавад. Ва ин раванд барои онҳо хуб гузашт. Бародар хохарро хуб шиканад ва дар ин кор занаш комилан дастгири кард.